Posiadając certyfikat GeoTrust True BusinessID Multi-Domain, możesz dodawać edytować i usuwać aż do 250 różnych nazw domen w ramach jednego certyfikatu, tak często jak chcesz w okresie jego ważności. Ten certyfikat typu Unified Communications Certificate, polecany między innymi dla Microsoft Exchange oraz Microsoft Communications Servers, jest także idealny dla współdzielonego środowiska wielodomenowego, środowisk testowych oraz środowisk zawierających wiele aplikacji biznesowych w ramach jednego serwera. Wystarczy jeden adres IP!
Jeśli masz sklep internetowy, działający pod różnymi domenami (np. kierującymi na różne kraje), certyfikat MultiDomain pozwoli Ci zabezpieczyć transmisję na wszystkich z nich. Zwróć uwagę, że w przypadku certyfikatu MultiDomain każda nazwa liczy się oddzielnie (np. www.wp.pl oraz wp.pl to dwie oddzielne nazwy). Możesz jednak mieć aż 250 nazw w ramach jednego certyfikatu.
Dowolne Nazwy Domen
GeoTrust w pełni uwierzytelnia Twoją organizację oraz domenę podstawową aby wydać certyfikat w możliwie najkrótszym czasie. Możesz dodać, edytować lub usunąć dodatkowe domeny do pola SAN (subject alt name) certyfikatu zarówno podczas jego zamówienia jak i w dowolnym momencie podczas cyklu życia certyfikatu. Certyfikaty True BusinessID Multi-Domain z rozszerzeniem UC/SAN wspierają różnego rodzaju formaty domen o ile Twoja organizacja posiada prawa do ich wykorzystywania lub jest ich abonentem.
Aby móc zamówić certyfikat, potrzebujesz kod CSR (Certificate Signing Request) wygenerowany na Twoim serwerze. Zwróć się z prośbą do swojego administratora o wygenerowanie CSR lub skorzystaj z naszego generatora CSR, następnie wprowadź CSR na stronie zamówienia. Format CSR dla certyfikatu Multi-Domain jest taki sam, jak dla standardowych certyfikatów SSL. Nie należy w nim zawierać nazw dodatkowych domen. Podasz je w formularzu zamówienia.
Tak. Dozwolone są dowolne nazwy domen w adresie .mc (również słownikowe), jednakże rejestr nazw internetowych w Monako może posiadać listę nazw zabronionych i niemożliwe będzie ich zarejestrowanie
Nie. Obecnie nie ma możliwości rejestracji domen .mc ze znakami spoza alfabetu ASCII. Jeśli mimo to chcesz zastosować narodowe znaki diakrytyczne w adresach internetowych .mc (IDN) skontaktuj się z nami
Tak. Dozwolone są dowolne nazwy domen w adresie .li (również słownikowe), jednakże rejestr nazw internetowych w Liechtensteinie może posiadać listę nazw zabronionych i niemożliwe będzie ich zarejestrowanie
Nie. Obecnie nie ma możliwości rejestracji domen .li ze znakami spoza alfabetu ASCII. Jeśli mimo to chcesz zastosować narodowe znaki diakrytyczne w adresach internetowych .li (IDN) skontaktuj się z nami
Tak. Dozwolone są dowolne nazwy domen w adresie .top (również słownikowe), jednakże rejestr nazw internetowych w nowych rozszerzeniach może posiadać listę nazw zabronionych i niemożliwe będzie ich zarejestrowanie
Tak. Dozwolone są dowolne nazwy domen w adresie .tm (również słownikowe), jednakże rejestr nazw internetowych w Turkmenistanie może posiadać listę nazw zabronionych i niemożliwe będzie ich zarejestrowanie
Nie. Obecnie nie ma możliwości rejestracji domen .tm ze znakami spoza alfabetu ASCII. Jeśli mimo to chcesz zastosować narodowe znaki diakrytyczne w adresach internetowych .tm (IDN) skontaktuj się z nami
Tak. Dozwolone są dowolne nazwy domen w adresie .tv (również słownikowe), jednakże rejestr nazw internetowych w Tuvalu może posiadać listę nazw zabronionych i niemożliwe będzie ich zarejestrowanie
Nie. Obecnie nie ma możliwości rejestracji domen .tv ze znakami spoza alfabetu ASCII. Jeśli mimo to chcesz zastosować narodowe znaki diakrytyczne w adresach internetowych .tv (IDN) skontaktuj się z nami
in-addr.arpa, której zadaniem jest mapowanie numerów IPv4 na nazwy ip6.arpa, której zadaniem jest mapowanie adresów IPv6 na nazwy e164.arpa, której zadaniem jest mapowanie numerów telefonicznych zgodnych z E.164 na adresy URI (ang. Uniform Resource Identifier).
Organizacje centralne, odpowiedzialne za funkcjonowanie Internetu obsługują lub zlecają obsługę domen pierwszego poziomu (np. domen narodowych), natomiast obsługa domen drugiego poziomu przekazywana jest organizacjom, do których należy dana domena, albo które specjalnie zostały do tego celu powołane. Następnie, organizacje obsługujące domeny drugiego poziomu, delegują obsługę domen trzeciego poziomu innym organizacjom, które zgodnie z przyjętymi zasadami mają do tego prawo, itd. Dzięki takiej strukturze zależności dane są wpisywane do bazy w miejscu, w którym powstają, co do minimum skraca czas od powstania do wprowadzenia nazwy do bazy, a to oznacza, że teoretycznie taka nazwa natychmiast jest widziana w Internecie. Aby taki system mógł działać potrzebne są specjalne serwery utrzymywane przez organizacje obsługujące jedną lub więcej domen. Serwery te przechowują właściwy dla danej organizacji fragment bazy i udostępniają posiadane informacje użytkownikom sieci, którzy o to poproszą. Na przykład domenę pw.edu.pl. należącą do Politechniki Warszawskiej obsługują serwery europa.coi.pw.edu.pl oraz io.pw.edu.pl. Jeżeli jakiś użytkownik będzie chciał połączyć się z serwerem www Politechniki www.pw.edu.pl i zapyta o adres IP tego serwera, to pośrednio albo bezpośrednio otrzyma odpowiedź właśnie z serwerów europa/io.coi.pw.edu.pl.
W systemie operacyjnym każdego komputera znajduje się zestaw funkcji bibliotecznych przeznaczonych do komunikacji z serwerami nazw. Każda aplikacja wykorzystuje te funkcje do rozwiązywania nazw hostów, do których wysyła pakiety. W celu rozwiązania nazwy hosta, funkcje biblioteczne zadają pytanie serwerowi nazw, którego internetowy adres IP znajduje się w ściśle określonych plikach konfiguracyjnych systemu operacyjnego.
Na przykład, jeżeli trzeba rozwiązać nazwę www.pw.edu.pl klient wysyła zapytanie rekurencyjne do serwera DNS, którego adres znajduje się w plikach konfiguracyjnych systemu operacyjnego. Serwer DNS sprawdza, czy w buforze znajduje się informacja dotycząca tej nazwy. Jeżeli tak, to zwraca do klienta odpowiedź. Jeżeli nie ma takiej nazwy w bazie albo w buforze, to sprawdza, czy master wie jaki serwer obsługuje domenę pw.edu.pl, potem domenę edu.pl i na końcu pl. Jeżeli serwer nie ma takiej informacji w buforze, to wysyła zapytanie do jednego z serwerów głównych typu root. W odpowiedzi otrzyma informację w postaci adresu serwera DNS obsługującego domenę pl, do którego wyśle zapytanie. Serwer obsługujący domenę pl w odpowiedzi prześle adres serwera obsługującego domenę edu.pl, do którego nasz serwer wyśle kolejne zapytanie i od którego otrzyma adres serwera DNS obsługującego domenę pw.edu.pl, który z kolei, jak należy się spodziewać w odpowiedzi zwróci adres IP odpowiadający nazwie www.pw.edu.pl. Przedstawiony przykład opisuje skrajny przypadek, gdy żaden z serwerów DNS nie wie nic więcej poza adresem serwera domeny podrzędnej wchodzącej w skład nazwy. W praktyce, jeżeli jakiś serwer będzie miał w buforze szukany adres albo adres serwera obsługującego domenę tworzącą nazwę lub jej fragment, to zwróci tę informację przez co znacznie skróci proces poszukiwania rozwiązania. Oczywiście serwer DNS poszukując odpowiedzi gromadzi w buforze wszystkie otrzymane odpowiedzi przez ściśle określony czas. Jeżeli w tym czasie otrzyma zapytanie dotyczące, np. nazwy www.ee.pw.edu.pl, to rozpocznie przeszukiwanie od serwera obsługującego domenę pw.edu.pl. Natomiast poszukując rozwiązania dla nazwy www.fuw.edu.pl skieruje pierwsze zapytanie do serwera obsługującego domenę edu.pl.
Za pomocą tej aplikacji można ustawić wszystkie parametry związane z komunikacją z siecią komputerową. Najczęściej wybieraną konfiguracją jest konfiguracja automatyczna. Ustawienia pochodzące z konfiguracji automatycznej można zmienić wpisując swoje własne parametry. Ponadto, podobnie jak w systemach UNIX i LINUX można zadeklarować domenę domyślną komputera oraz domeny używane podczas przeszukiwania.
Na konfigurację serwera buforującego składają się: baza root serwerów (root.cache), baza odwzorowania nazwy dla loopback (localhost.zone), baza odwrotnego odwzorowania dla loopback (localhost.rev), przy czym BIND v.9 nie wymaga stosowania pliku z bazą root serwerów, którą tworzy samodzielnie.
Najważniejszym rekordem w bazie jest rekord SOA (ang. Start Of Authority), który zgodnie ze swoją rolą zawsze znajduje się jako pierwszy. Wszystkie rekordy rozpoczynają się nazwą opisywanego obiektu, deklaracją typu sieci, deklaracją typu rekordu. Po tych deklaracjach umieszczana jest wartość rekordu, która może mieć postać złożoną (rekordy typu SOA i MX). Ponieważ w praktyce dominującym typem sieci jest Internet, oznaczany symbolem IN, normy dopuszczają traktowanie tego oznaczenia jako domyślne i pomijanie w opisie rekordu. Istotną zasadą budowy rekordu jest możliwość pominięcia nazwy obiektu w kolejnym rekordzie dotyczącym tego obiektu. Fakt ten należy wyraźnie zaznaczyć zapisując pozostałe parametry rekordu z zachowaniem wolnej przestrzeni na początku rekordu. Na następnych slajdach zostaną przedstawione podstawowe i najczęściej spotykane sposoby użycia rekordów. Szczegółowych opisów należy szukać w dokumentacji serwerów DNS.
Wartością rekordu, jest wartość składająca się z dwóch elementów: priorytetu, nazwy serwera pocztowego. Jeżeli jakiś serwer pocztowy chce dostarczyć przesyłkę do adresata w konkretnej domenie, sprawdza w systemie nazw jaki serwer obsługuje pocztę dla domeny adresata. Dla danej domeny może być więcej niż jeden serwer pocztowy. O kolejności w jakiej serwer wysyłający będzie kontaktował się z serwerami odbierającymi decyduje pole priorytetu. Konfiguracje takie stosuje się w przypadku instalacji klastrowych serwerów pocztowych, bądź w przypadku konfiguracji z wieloma serwerami pośredniczącymi. 2ff7e9595c
Comentários